[MILSIM] SALAMANDRA 2014 - BIESZCZADY - 13-15 JUN 2014

[Marrtinez]

Pakol jako takie stylizacyjne minimum wydaje się być dobrym pomysłem. Drogie to nie jest i kupić łatwo.

[szpargal]

Wymogi stylizacyjne są takie, aby bojownik nie wyglądał jak regularny żołnierz. A co kto wymyśli, to jego sprawa, nie chcemy nic narzucać.

 

Limit miejsc jest jak najbardziej, ale nie mogę powiedzieć nic o liczebności stron.

BTW, kończą się miejsca u Talibów, jeszcze parę osób możemy przyjąć a potem już tylko ławka rezerwowych ;-)

[szpargal]

Uprzejmie informuję, że zamykamy zapisy do obu stron, mamy komplet uczestników.

O ewentualnych wolnych miejscach poinformujemy po zakończeniu wpłat, czyli po 30 kwietnia 2014r.

[szpargal]

Mała zajawka tego co się będzie działo za miesiąc!

Enjoy!

 

 

Edited May 11, 2014 by szpargal

[szpargal]

Kilka słów organizacyjnych.

 

 

Harmonogram imprezy wygląda tak:

 

13 czerwca 2014 (piątek)

 

Od rana - przyjazd i rejestracja uczestników (ASAF - ośrodek Natura Park 34U 596700E 5462680N, Talibowie - parking przy wjeździe do doliny Tyskowej 34U 598100E 5461250N)

 

20.00 - spotkanie z przedstawicielami służb (Policja, Straż Leśna) w Natura Park.

 

 

Po spotkaniu rozpoczęcie działań operacyjnych, wg planów stron.

 

 

15 czerwca 2014 (niedziela)

 

10.00 - zakończenie działań operacyjnych.

 

12.00 - spotkanie integracyjne wszystkich uczestników w Natura Park: debriefing, catering.

 

 

Na czas gry (13-15.06.2014r) wszyscy uczestnicy są objęci ochroną ubezpieczeniową w zakresie NNW.

[szpargal]

SALAMANDRA 2014 przeszła do historii!

 

Krótkie podsumowanie.

 

W imieniu organizatorów bardzo serdecznie dziękuję za udział w symulacji! Naprawdę miło nam, że aż tyle osób nam zaufało i przyjechało na kraniec Polski aby stanąć w szranki i zasymulować realia dzisiejszych konfliktów asymetrycznych. Staraliśmy się przygotować najlepiej jak umiemy, ale ocena należy do graczy i to Wy ją wystawicie. Pewne rzeczy można było zrobić lepiej, mamy tego świadomość i wyciągniemy wnioski.

W każdym razie milsim się odbył w pięknych okolicznościach bieszczadzkiej przyrody, co też było wyzwaniem (a mówiłem, że będzie padać i pod górkę ;-) Gratuluję tym co dali radę, a tym co nie byli polecam opowieści "weteranów" SALAMANDRY oraz filmy i foty.

 

 

Troszkę statystyki.

 

W imprezie wzięło udział ok. 250 osób. Liczebność stron w miarę wyrównana, choć po stronie ASAF nastąpiły duże "straty przedbitewne".

 

Realizacja zadań wygląda następująco:

Stronie ASAF udało się zneutralizować kila IED-ów, dostarczyć zaopatrzenie do jednej wioski, utrzymać przemiennik radiowy, wykryć pozycję jednego z obozów Talibów. Podczas nocnego ataku na wioskę Paku Laden został zraniony. Nie udało się: założyć check pointów, dotrzeć z zaopatrzeniem do pozostałych dwóch wiosek, ochronić VIP-a, wyłapać Asy oraz zlikwidować obozy Talibów.

 

Talibom udało się dokonać ataków za pomocą IED na konwoje ASAF, wykonać zamach snajperski na VIP-a, wykonać ostrzał moździerzowy FOB Bashra, utrzymać obozy i nękać ASAF atakami bezpośrednimi. Nie udało się włamać do systemu IT ASAF. Talibowie wykazali się dużą pomysłowością - porwali samochód dziennikarzy i wjechali nim do FOB Bashra, gdzie zostali zatrzymani przez MP (ale dopiero wewnątrz bazy). Jeden z nich wysadził się też w samochodzie PMC zabierając ze sobą jego załogę. Również duży plus za stylizację oraz wczucie i elementy teatralne :-)

 

Generalnie inicjatywa była raczej po stronie Talibów, oni utrzymali kontrolę nad rejonem. Przytaczając słowa Paku Ladena: my tu byliśmy, jesteśmy i zostaniemy.

 

W tej sytuacji ASAF nie pozostało nic innego jak ogłosić zwycięstwo i wycofać się z AO :-)))))

 

 

W mojej subiektywnej ocenie milsim spełnił swoje podstawowe założenie: pokazanie, jak trudne jest zaprowadzenie porządku na obcej ziemi mając dodatkowo związane ręce konwencjami. Na ile szczegółów trzeba zwracać uwagę oraz jak czujnym trzeba być, bo zewsząd czycha niebezpieczeństwo.

Jestem również zadowolony ze smaczków, które wykorzystaliśmy i które zagrały: skanowanie "odcisków palców" (QR-kody) i sprawdzanie tożsamości Talibów w bazie, zamach snajperski na VIP-a czy procedura ostrzału moździerzowego.

 

Pewnym zaskoczeniem dla mnie była duża dynamika gry - działania bojowe rozpoczęły się bardzo szybko, już pierwsze recony ASAF napotkały opór tubylców. Spodziewałem się jednak większej nudy w bazie ASAF, a tam wrzało!

Dziwi mnie również podejście Talibów do kwestii dostawy zaopatrzenia, myślałem że spokojnie pozwolą na dotarcie konwojów do wiosek i pozostawienie żywności i wody, i dopiero później rozwalą konwoje. Niestety skutecznie zablokowali ASAF w tej kwestii, w skutek czego całe żarcie i picie czekało w lodówkach w FOB Bashra a ja dostawałem sygnały że w wioskach brakuje wody.

 

No cóż, wojna rządzi się swoimi prawami...

 

Ale było, minęło. Mam nadzieję, że bawiliście się dobrze i zapamiętacie tę rozgrywkę na długo :-)

 

Tu jest zapowiedź reportażu po milsimie:

 

 

A co dalej? Hmmmm, nie wiem, ale...

 

STAY TUNED!!!

[marcin_d]

Szacun! A ta przebitka z Leżajskiem po to by wskazać hipokryzję tych ludzi (w sensie,że muzułmanie nie mogą pić alkoholu).

[FschPzAbw]

A co dalej? Hmmmm, nie wiem, ale...

 

Co dalej?

Kolejna edycja...

 

Było dobrze, a nawet bardzo dobrze. Prawie nas nawrócili na wołwinkę!

Dzięki Szpargał

[Marrtinez]

W imieniu ekipy z ASGBielsko chciałbym podziękować wszystkim za świetną imprezę, w szczególności osobom odpowiedzialnym za organizację - dobra robota :maniak_OK: Na dniach powinna ukazać się relacja z okolic wioski Baghran :smile:

 

Mamy nadzieję, że w przyszłym roku spotkamy się na kolejnej edycji Salamandry :wink:

 

Allahu Akbar!

[szpargal]

Jest jeszcze jedna sprawa, o której niewiele osób wie: podczas SALAMANDRY mieliśmy "symulację w symulacji" - wymuszoną sytuację personelu w izolacji.

W rolę zaginionej grupy wcieliła się ekipa Bearsoldiers pod dow. Endera. Przed milsimem ekipa przygotowała plan unikania przeciwnika (EPA) oraz złożyła swoje ISOPREP. O istnieniu tej ekipy nie wiedział nikt z dowództwa ASAF, tylko org. Ekipa nie kontaktowała się w żaden sposób z innymi uczestnikami, nawet na miejscu w Natura Park nie wchodziła do ośrodka.

W piątek po południu ekipa została wyrzucona w okolicy wsi Habkowce (ze statusem MIA) i rozpoczęła realizację swojego planu EPA. W sobotę o godzinie 0215 do PRCC wpłynął meldunek PR-11 o personelu w izolacji. Dyżurna grupa CSAR otrzymała wszelkie niezbędne dokumenty nt. zaginionej grupy i rozpoczęła planowanie misji CSAR.

W teren wyszła grupa CSAR Bojowe Motylki pod dow. Renjiego. Grupa ratunkowa poruszała się korytarzem ucieczkowym z EPA, celując w podane bramki w odpwiednich okienkach czasowych. Grupa ratunkowa nawiązała łączność z grupą MIA. W sobotę po południu nastąpiło RV, wezwanie transportu i podjęcie zaginionej grupy. Po przybyciu do FOB Bashra grupa MIA została przesłuchana przez S2 i weszła ostatnią fazę działań CSAR: fazę reintegracji :-)

 

Ćwiczenie uważam za udane. Pamiętajmy, że CSAR to współdziałania dwóch stron: izolowango z ratownikiem. Tutaj kluczem do sukcesu był dobrze przygotowany plan EPA i jego konsekwentna realizacja.

Do tego wszystko odbyło się na terenach kontrolowanych przez przeciwnika, ale ta operacja nie została wykryta.

 

Panie i Panowie - Gratulejszyn :-)

[mjrPATON]

Witam!

 

W imieniu Formacji Śląsk dziękuję, za możliwość udziału w tym milsimie. To dobry milsim był. Organizatorzy wyrozumiali, strony konfliktu takie jak w realu przystało. Z minusów niestety dało się odczuć za dużo symulacji w symulacji.

 

Dziękujemy!

 

Pozdrawiam!

mjrPATON

[Ender]

Bearsoldiers

 

skład:

SL Ender

ASL Rzymek

RTO Akraw

RM Silvan

 

Milsim Salamandra wydał nam się kuszący od samego początku. Wstępnie zgłosiliśmy się po stronie Talibów, jako że profil działalności partyzanckiej i dywersyjnej jest nam dużo bliższy. Na prośbę Szpargała jednak zmieniliśmy stronę i w ten sposób staliśmy się personelem do odzyskania. Tu musze wspomnieć o dużej pomocy oraz wyrozumiałości Szpargała przy zapisach i dostarczaniu dokumentów (deadline’y!), jeszcze raz dzięki za specjalne podejście!

 

Naszą rolą było odegranie czteroosobowego zespołu zmuszonego poprzez dekonspirację do przerwania swojej misji i ratowania się ucieczką zgodnie z opracowanym EPA (Evasion Plan of Action). Widząc pewne podobieństwa postanowiliśmy odwzorować historię z filmu „Lone Survivor” (film taki sobie nie powiem żebym szczególnie polecał). Taką historię z niewielkimi zmianami sobie ustaliliśmy i wykuliśmy ją na pamięć (obejrzenie filmu jako praca domowa). Nawet ustaliliśmy na kogo nadepnęła koza podczas dekonspiracji przez pasterzy :icon_wink:

 

Dobrze się złożyło, że prawie wszyscy byliśmy po kursie SERA A i po cichu mieliśmy nadzieję, że na Salamandrze odczujemy na swojej skórze poziom B lub nawet C. Szpargałowi przekazaliśmy nasze dokumenty ISOPREP oraz EPA. Opracowaliśmy odpowiednie historie i wkuliśmy je na pamięć. Znaliśmy nazwiska, cele misji i w razie złapania mieliśmy robić się na zgubionych ofermowatych szwejów…

Nasz udział w simie był ściśle tajny. Wiedział o nim Szpargał i może ktoś jeszcze z organizatorów. Za to po stronie ASAF-u nie wiedział nikt. Mieliśmy pojawić się w grze jak diabeł z pudełka. Sami jesteśmy ciekawi miny oficera dyżurnego naszej strony jak o 02:00 otrzymał meldunek o zaginionym personelu, którego nie miał nawet na swoim roosterze.

 

Przed misją starannie zaplanowaliśmy ekwipunek. Czekała nas długa droga w ciężkim terenie, a mieliśmy przecież być personelem przygotowanym do długiego przebywania poza bazą. Poza noclegiem, mieliśmy przy sobie jedzenie na 24h. Zapasy wody postanowiliśmy zminimalizować, a w zamian wyposażyliśmy się w filtry do wody i tabletki odkażające. Choć po prawdzie to woda z czystego strumienia w Bieszczadach raczej nie powinna nam zaszkodzić :icon_wink:

 

Szpargał osobiście zawiózł nas na miejsce „zrzutu” i pozostawił na krawędzi milsimowej mapy. W powoli zapadającym zmierzchu (20:45) ruszyliśmy pod górę. Szliśmy jak w patrolu ponieważ gra już się rozpoczęła i choć prawdopodobieństwo natrafienia na przeciwnika ocenialiśmy na bardzo nikłe to nie chcieliśmy lekceważyć nawet najmniejszej na to szansy.

 

Szybko okazało się iż marsz w terenie górzystym nie będzie prosty. Gęste poszycie, zróżnicowane podłoże, a co gorsza nie przewidziane ogrodzone siatką szkółki leśne na naszej drodze wpłynęły na trasę oraz czas naszego przemarszu. Dodatkowo zbliżająca się burza zmusiła nas do wcześniejszego założenia obozowiska. Na szczęście w końcu znaleźliśmy się po przeciwnej stronie stoku góry niż wiatr, co dało nam naprawdę dobre warunki do noclegu. Szybkie rozłożenie obozu z pałatek/bivibagów i jesteśmy gotowi do snu. Na kolację aby nie skusić zwierząt na nocne odwiedziny odchodzimy na prawie 100m i tam w trakcie posiłku omawiamy plan na jutro.

 

Sen mieliśmy dość niespokojny z racji na obfitość zwierzyny leśnej (lisy szukające jedzenia w naszych plecakach, sowa w oddali, wataha dzików na leśnym dukcie) ale w końcu w miarę wypoczęci wstajemy. Szybkie złożenie biwaku, a w czasie śniadania przypomnienie zasad w patrolu, określenie trasy przemarszu, działań w przypadkach wykrycia oraz ew rozproszenia i możemy ruszać. Z wysuniętą czujką ruszamy na nasz pierwszy szczyt. Nauczeni wczorajszym doświadczeniem z siatkami leśników wolimy nadłożyć drogi i iść ścieżką niż „na skróty” zdobywać teren. Mimo że nie spodziewamy się przeciwnika zachowujemy wszelkie środki ostrożności. Marsz idzie powoli ale bezpiecznie i konsekwentnie. W momencie wyruszenia braliśmy pod uwagę, że możemy nie zdążyć do pierwszego punktu podjęcia na czas (nie spodziewaliśmy się tam i tak heli) więc nie forsujemy tempa. Pierwsze kilometry są najtrudniejsze, bo prowadzą cały czas pod górę. Niby nie wysoki szczyt a jednak nachylenie zbocza solidne. Na pierwszym postoju manewrujemy odzieżą stosownie do temperatury. Niestety po pewnym czasie wysiłek marszu w górzystym terenie na ciężko jest tak duży, że zostajemy w naszej najchłodniejszej zamaskowanej wersji a i tak jest za ciepło. Trudno, idziemy dalej, robiąc co jakiś czas odpoczynki. Rozsądne tempo marszu nie wypaca z nas szóstych potów ale na chłód nikt nie narzeka :icon_wink:

 

Do pierwszego PUP-a (call name: CIECHAN) mamy jeszcze 1.5km gdy nadchodzi okno czasowe łączności (9:15). Próbujemy wywołać kogokolwiek na ustalonych częstotliwościach – cisza. Maszerujemy dalej. Pod koniec okna zgodnie z uzgodnioną procedurą wywołujemy ponownie – znów nic (nadal mamy 1.2km do punktu). I tak nie osiągnęlibyśmy punktu na czas ale warto było spróbować. Zatrzymujemy się na odpoczynek i naradę. Nawigator referuje nam sytuacje – jesteśmy w plecy z czasem, zatem postanawiamy zastosować wariant awaryjny. Aby poruszać się trochę szybciej wchodzimy na pobliski niebieski szlak. Poruszamy się z mocno wysuniętą czujką i z zachowaniem pełnych środków ostrożności. Marsz nieco przyspiesza, choć nie tak bardzo jak byśmy chcieli. Szczęśliwie niepewna poranna pogoda nikogo nie zachęciła do marszów więc cały czas poruszamy się niewykryci. Podczas odpoczynku ustalamy, że na drugim PUP-ie (call name: LECH) zjemy sobie ciepły obiad.

 

W pewnym momencie czujka melduje, że natrafił na świeży ślad. Mokra trawa jest ewidentnie przygnieciona – znaczy ktoś tędy szedł. I to nie tak dawno. Postanawiamy podejść jeszcze kilkaset metrów i porzucić szlak kierując się na PUP-a LECH. 50-100m dalej odbieramy bardzo czytelną transmisję na kanale 5. Trwa bardzo ożywiona rozmowa z Zeusem oraz wymiana zdań Gawrona z innym „ptakiem”. Z komunikatów trudno ocenić, którą stronę reprezentują, niemniej dla nas nie znających żadnych haseł ani nie będących z tej bazy każdy jest zagrożeniem. Co więcej z lasu bardzo, bardzo odległe ale jednak słychać było „Allach Akbar” (to samo było na kanale 5 – jak by ktoś krzyczał do radia a my oprócz w radiu usłyszeliśmy głos krzyczącego), co sugerowało że Talibowie są naprawdę niedaleko. Natychmiast podejmujemy decyzję zawrócenia, odbicia ze szlaku i obejście niebezpiecznego miejsca zboczem – aż do LECHA.

 

Po zagłębieniu się w dzicz mamy wymuszony postój – jedna osoba ma kontuzję i musi pozostać. Szybko ustalamy plan działania i odzyskania pozostawionego człowieka (zgodnie z naszym EPA osoby nie mogące iść zostają i czekają na ratunek). Ma ze sobą mapę, telefon, wodę i jedzenie. Dostaje dodatkowo mocne radio i się żegnamy. Trochę to trwało ale nadal mamy szansę osiągnąć w oknie czasowym drugi PUP (LECH), musimy tylko wyciągać nogi.

 

Zmiana na czujce – ruszamy dalej. Teren zbocza jest trudny, miejscami bardzo trudny. Najbardziej przeszkadza nachylenie i luźne kamienie. Maszerujemy jednak ze zdwojoną ostrożnością. W końcu prawdopodobnie przeciwnik jest w pobliżu. Ten odcinek początkowo wydawał nam się trudny. W oknie czasowym (o 12:15) zaczynamy wywoływać CSAR. Niestety bez rezultatu. Za to ciągle monitorując kanał 5 słyszymy jakieś rozmowy. W pewnym momencie nawet wydaje mi się że słyszę jak ktoś wywołuje Huzara (nasz callsign) ale to ignoruję. Maszerujemy na punkt, co jakiś czas na lokalnych szczytach próbując nawiązać kontakt. W linii prostej jesteśmy już całkiem blisko ale przed nami bardzo duży jar (właściwie przełęcz pomiędzy dwoma zboczami) oraz konieczność maszerowania łukiem, trawersując zbocze wydłużają naszą drogę. W pewnej chwili ponownie łapię bardzo czytelny komunikat – „Huzar Huzar tu Grabarz, odbiór”. Sprawdzam radio żeby upewnić się iż nadal jestem na kanale 5 i ku mojemu zdziwieniu to się potwierdza. Postanawiam jednak odpowiedzieć. Grabarz przedstawia się jako CSAR. Przekazuję komunikację naszemu RTO i dalej tylko słucham. Zaczynają się problemy – CSAR początkowo nie bardzo może się zautoryzować. Nie zna naszego słowa kodowego (SARNEG), łapie nas na złej częstotliwości. Nie podoba nam się to. Za to zna nazwę kodową pierwszego PUP-a. Postanawiamy go zweryfikować – pytamy się o druga literę PUP-a do którego idziemy (Echo) i otrzymujemy poprawną odpowiedź. Postanawiamy spróbować podejścia ale ze zwiększoną ostrożnością. Przed nami jeszcze kawałek drogi ale i CSAR jest jeszcze sporo od miejsca więc na spokojnie kontynuujemy marsz.

 

Osiągamy pobliże PUP - LECH i postanawiamy tam czekać na CSAR. W między czasie słyszymy jak drużyna ratunkowa wydziela część sił do zabezpieczenia trasy powrotnej i resztą realizuje swoją misję. Wzmacniamy się sucharami i czekamy. Nieco się zgrzaliśmy :icon_wink: CSAR maszeruje przez bardzo niedostępny teren i ciągle jeszcze jest kilkaset metrów od nas. Zabezpieczamy okolicę i patrzymy na punkt podebrania. Po jakimś czasie komunikujemy się z CSAR-em że to my do nich zejdziemy (raptem około 200m) i tam się spotkamy.

 

Zaczynamy zejście, w bardzo luźnym szyku. Stromizna, która towarzyszyła nam poprzednio to pikuś w porównaniu z tą. Na szczęście idziemy w dół ale trzeba bardzo uważać żeby nie „zjechać”. Zaczyna mi dokuczać kostka która „wygięła” nie w tę stronę kilka razy za mocno. Chodzenie na ciężko po górach daje się we znaki :icon_wink: Mimo zbliżania nie możemy się odnaleźć z oddziałem ratunkowym. Próbujemy różnych metod aż po gwizdy – wciąż brak kontaktu. Wreszcie CSAR podaje nam koordy – niestety z braku SARNEGA otwartym tekstem, lokalizujemy ich pozycję i ruszamy w tamtą stronę. Teraz już naprawdę dzieli nas 200m. Wysyłamy czujkę do rozpoznania i sami w odstępie ok. 100m kierujemy się do nich. To było najtrudniejsze 200m jakie pokonałem z plecakiem. Musimy iść dnem potoku/jaru, bo wokół nas ściany są tak strome, że nie da rady nimi iść. W jarze „powrzucane” przez burzową wodę drzewa, patyki, gałęzie, kamienie – czuję się trochę jakbym leciał x-wingiem w tunelu w Gwieździe Śmierci. Czasem mijamy przeszkody górą a czasem „dołem” lub pomiędzy nimi. Kamienie są mokre i do tego „luźne”. W czasie pokonywania tego odcinka wyrwało mi się parę „mocnych słów” :icon_wink:

 

Czujka melduje na radiu, że widzi CSAR i że podchodzi do rozpoznania. Zatrzymujemy się i czekamy na wyniki. Weryfikacja jest pozytywna. Podejmujemy marsz – jeszcze sporo trudnego terenu przed nami. W myślach już się zastanawiamy czy zgodnie z procedurą pozbawią nas broni i (co o wiele przyjemniejsze ciężkich plecaków;) ). W końcu CSAR nigdy nie ma pewności kogo podejmuje. Na miejscu są tylko dwie osoby „na lekko”, weryfikują naszą tożsamość z posiadanymi przy sobie ISOPREPAMI (!) na których jest nasze zdjęcie oraz indywidualny Personal Authentcation Number.

Po pomyślnej weryfikacji chwilę wypoczywamy i podczas ustalania drogi powrotnej jeden z CSAR’u melduje że coś usłyszał. Natychmiast odrywamy się na bojowo wzajemnie się osłaniając. Po jakichś 150m przechodzimy do szybkiego marszu na punkt podjęcia. Jedna osoba zostaje w zasadzce z tyłu. Idziemy na spotkanie z pozostawioną na trasie osłoną. Po kilkuset metrach nasza czujka nawiązuje kontakt wzrokowy z odziałem na drodze. Przekonany, że to druga część CSARu melduje o tym spokojnym głosem i wzywa dowódcę CSAR aby szedł pierwszy (swojego raczej nie zastrzelą a nas przecież nie znają). Niestety, wzrokowa identyfikacja napotkanego oddziału pozwala nam stwierdzić, że zamiast hełmów (a wszyscy w CSAR mieli hełmy) nieznany oddział ma beżowawo/oliw czapeczki z daszkiem + camo polskie zamiast amerykańskiego. I zaobserwowano ich trzech. A powinno być maks 2. Niewątpliwie jest to ktoś inny. Oddział wycofał się po drodze ale już z daleko pachniało to wciąganiem w zasadzkę. CSAR mówi, że nie zna nikogo takiego więc traktujemy ich jako wrogów.

 

Postanawiamy obejść terenem to miejsce. Nie zgadzamy się na prostszą drogę prowadzącą jarem wzdłuż drogi (jak nas tam złapią to wybiją do nogi) tylko szerszym łukiem znów po zboczu kontynuujemy marsz do “lądowiska”. Zagrożenie dodaje nam sił ale w duchu przyznajemy że czuliśmy się bezpieczniej zanim zostaliśmy odnalezieni. Trudno – teraz pozostaje nam tylko kontynuować nasz przemarsz. Obejście zboczem jest męczące ale skuteczne – zbliżamy się do drogi na której ma podjąć nas transport. Towarzyszący nam CSAR nawiązuje łączność radiową z pozostałą dwójką i na sygnał szybkim krokiem przemieszczamy się w kierunku wyznaczonego lądowiska. Wychodzimy na drogę, mijamy plac budowy i drogą szybkim krokiem albo nawet rześkim truchtem biegniemy do miejsca podjęcia. Pojazdu jeszcze nie ma ale niedługo ma być.

 

Zajmujemy pozycje obronną w miejscu podjęcia i czekamy. Chwila odpoczynku jest nam bardzo na rękę. Woda, sucharek i perspektywa podjęcia przez heli znacząco poprawia nam humor. Część zespołu CSAR pozostaje w zasadzce gdyby ktoś za nami szedł (mamy takie podejrzenia). Nie mija 10 minut gdy na radiu nasz CSAR jest wywoływany przez oddział identyfikujący się jako „Stado”. Chcą oni się rozpoznać na radiu i następnie do nas podejść. Niestety nie ma jak dokonać rozpoznania. CSAR nie zna swojego SARNEGA. Po chwili namysłu stwierdzają, że mają takie samo jak nasze – więc następuje próba identyfikacji. My przechodzimy ją pomyślnie – tamten oddział też. Stado następnie prosi CSAR o identyfikację przy pomocy trzeciej litery ich Duress Word. Niestety jest to niemożliwe, bo CSAR nie posiada takiego słowa. Zaczyna robić się nerwowo. Miarowy, spokojny głos RTO „Stada” raz za razem wywołuje Grabarza i prosi go o identyfikację. Swoją drogą cierpliwy chłop! :icon_wink: Wreszcie stado proponuje żebyśmy wszyscy wyszli na drogę z podniesioną bronią i dali się zidentyfikować. Nam się to już zupełnie nie podoba i sytuacja staje się bardzo napięta. Zajmujemy lepsze pozycje obronne ścieśniając trochę szyki i przyjmują profil obrony okrężnej. W każdej chwili spodziewamy się też ewakuacji. A Stado cały czas wywołuje…

 

Dowódca CSAR podejmuje decyzje o oderwaniu się wzdłuż drogi w kierunku z którego ma pojawić się pojazd. Najpierw idziemy krzakami a po 100m wyskakujemy na drogę i żwawym truchtem oddalamy się od Stada. Słoneczko ładnie przygrzewa, na szczęście odpoczęliśmy sobie i nawet z plecakami utrzymujemy dobre tempo. Po 200-300 metrach wreszcie napotykamy nasz pojazd ewakuacyjny – pozytywnie się identyfikujemy, biegniemy do “lądującego wiatraka” z bronią nad głową osłaniani przez CSAR. Czujka tylnia melduje kontakt z jednym gościem, a my wsiadamy już do środka. Wreszcie! Od nawiązania kontaktu radiowego z CSARem do wejścia do pojazdu minęły 3.5 godziny!

 

Niesamowitym zbiegiem okoliczności ten samotny gość z plecakiem okazuje się naszym pozostawionym czwartym członkiem oddziału! Poddaje się on osłonie zabezpieczającej “lądowisko”, zostaje skuty (brak czasu na dokładną identyfikację) i wsadzony do pojazdu. Wracamy zatem w komplecie. Okazało się że ten czas co my żeśmy maszerowali na punkt, potem czekali na CSAR, następnie z nim wracali i czekali na lądowisku on powoli ale metodycznie odpoczywając co 5-10 minut „skuśtykał” jarami do najbliższej drogi i potem idąc wzdłuż niej natrafił na nas. Dosłownie w ostatniej chwili.

 

Wreszcie wracamy bezpiecznie do bazy. Podróż chwilę trwa i w jej trakcie wymieniamy się krotochwilami ze znaną nam z innych misji załogą helikoptera. O 17:15 docieramy do bazy i tam zostajemy zrzuceni. Melduję majorowi Szpargałowi, że dotarliśmy cali i zdrowi i teraz mamy chwilę aby odpocząć. W bazie działa MP, choć zabrakło na wejściu spisanego regulaminu – o wszystkim dowiadujemy się „po fakcie” ale MP jest dla nas wyrozumiałe (jesteśmy z innej bazy). Melduję oddział w TOC i mamy odpoczynek. Nasza podróż dobiegła końca.

 

Dostajemy odpoczynek i umawiamy się na gotowość bojową o 03:00 - wyjechanie w pierwszym rzucie wojsk i zabezpieczenie lądowiska dla drugiego rzutu. O 02:30 stawiam się w TOC gdzie nie ma żywego ducha… wszyscy którzy mogli wyjechali wcześniej (ponoć 01:30) na “akcję” a o nas jako gościach po prostu zapomnieli - szkoda trochę ale jak to mówią wojna to piekło :icon_wink:

 

Z naszej perspektywy wyjazd był bardzo interesujący. Sprawdzenie wiedzy teoretycznej, przećwiczenie ciekawych procedur w praktyce, testowanie nowego wyposażenia no i generalnie kolejny raz powrócenie żywym z milsima jest tym czego szukamy. Bardzo interesująca była też faza przygotowania się do milsimia. Opracowanie dokumentów, mistrzowskie przygotowanie trasy i map przez Rzymka (naszego nawigatora), właściwy dobór sprzętu. Trudno to wszystko opisać.

 

Niedociągnięcią są i będą - w tej grze uważam, że były nieduże. Ogólny poziom uczestników wzrasta - choćby przygotowanie medyczne. Zagadany Sylwester powiedział, że nie bardzo miał co poprawiać w "szpitalu" jak przyjeżdżali ranni. A pamięta ktoś jak to wyglądało jeszcze 3 lata temu?

Zwycięstwo bezspornie należy się Talibom, oni kontrolowali teren i spełnili swoje założenia. Dodatkowy bonus za naprawdę fajną "wczutę" - oby więcej takich przeciwników na następnych milsimach!

 

My za imprezę szanownym organizatorom dziękujemy!

 

 

Ślad GPS:

 

ślady:

Czerwony - piątek wieczór

Żółty - trasa sobotnia

Purple - mniej więcej planowana trasa umieszczona w EPA

 

2014.06.13 - Piątek:

20:45 - wejście w teren

21:50 - dotarcie do miejsca biwaku

22:45 - kolacja (40m od biwaku)

 

2014.06.14 - Sobota:

7:45 - wymarsz z biwaku. Rzymek (navigator) na czujce.

8:55 - G.Łopieninka

9:15 - próba nawiązania kontaktu z CSAR 421.025 i pmr 7. Odległośc do PUP1-Ciechan: 1.5km

9:50 - próba nawiązania kontaktu z CSAR 421.025 i pmr 7. Odległośc do PUP1-Ciechan: 1.2km

10:30 - wchodzimy na niebieski szlak żeby nadrobić czas. Silvan idzie na czujkę. Rzymek drugi.

10:50 - przechodzimy obok PUP1-Ciechan. Powinniśmy z niego wychodzić o 9:55.

11:30-11:45 - rest obok szlaku

12:05 - w okolicy G.Durna natrafiamy na świeży ślad na trawie i kontakt radiowy na PMR-5. Odległość do PUP2-Lech: 1km

12:10 - wycofujemy się. Schodzimy ze szlaku niebieskiego, żeby obejść G.Durną od zachodu.

12:30 - rozdzielenie z Akrawem

12:45-12:55 - kontakt radiowy z CSAR (callsign: Grabarz) na PMR-5. Próba autentyfikacji odległość do PUP2-Lech: 600-900m. Od tej pory mamy ciągły kontakt radiowy z CSAR.

13:30 - zatrzymujemy sie ~100m od PUP1-Lech. CSAR melduje, że jeszcze ma 300m do punktu.

14:55 - ruszamy w dół, żeby wyjść na przeciw CSAR.

14:00 - próba ustalenia naszej lokalizacji względem CSAR przy użyciu gwizdania. CSAR nas nie słyszy.

14:05 - CSAR przesyła swoje współrzędne otwartym tekstem przez PMR. Są 200m poniżej. 300m od PUP1-Lech.

14:15 - wchodzimy do wąwozu

14:25 - Rzymek na czujce dalekiej (50-100m) łapie kontakt wzrokowy z dwuosobowym CSAR. Jest chwilowo rozbrojony i wylegitymowany. Weryfikacje przez ISOPREP, które CSAR ma ze sobą.

Reszta CSAR (jeszcze 2 osoby) czeka na dole przy drodze.

14:45 - CSAR słyszy głosy. Odrywamy się całością (3+2) na bojowo. Schodzimy drogą.

14:50 - Rzymek na czujce łapie kontakt wzrokowy na drodze na wprost po drugiej stonie strumyka. Co najmniej 3 osoby w odległości 50-100m.

Po chwili na optyce stwierdzamy, że wszyscy mają beżowe czapki z daszkiem. CSAR stwierdza, że to nie od nich i nie wie kto to. Schodzimy z drogi i ruszamy wzdłuż niej i strumienia.

15:40 - dochodzimy do skrzyżowania z drogą szutrową. Na skrzyżowaniu opustoszały plac budowy.

15:45 - połączenie z resztą CSAR pilnującej lądowiska MEDEVAC. Karetka ma przyjechać o 16:00.

15:50-16:05 - kontakt radiowy CSAR <-> callsign:Stado (?). Częściowa autentyfikacja, ale nie doprowadzona do końca.

16:05 - oderwanie z CSAR w dół drogi w celu wyjścia na przeciw karetce. W między czasie CSAR stwierdza, że mamy ogon.

16:15 - przyjeżdża karetka. Ładujemy się. Ogonem okazuje się Akraw. Poddaje się i oddaje w ręce CSAR. Skuwają go i pakują razem z nami do karetki.

~17:15 - zatrzymujemy się w FOB Bashra.Zostajemy wyładowani i pozostawieni sami sobie. Akraw jest zabrany na krótkie przesłuchanie (?).

 

 

Planowe czasy osiągnięcia PUP:

Ciechan: 09:15

Lech: 12:40

Okocim: 14:50

Warka: 18:00

Żywiec: 21:00

 

Przykładowe prędkości marszu:

podejście do podnóża Kufel: 3.83km/135min = 1.7km/h

po szlaku niebieskim (całość): 3.26km/1.417h = 2.3km/h

po poziomicy do Lech: 1.17km/40min = 1.7km/h