Alianci&Naziści company - czyli jak się dogadywali z końcem wojny.

[Dr Klauss]

Dzień dobry.

Nie mam pomysłu gdzie ten wątek wstawić. Tutaj się wydaje optymalny.

Jak w temacie. Szukam informacji na temat jak naziści próbowali przekupywać, wykupywać się u aliantów końcem wojny. Chciałbym was prosić o podzielenie się wiedzą która pomogła by mi uzupełnić wiedzę na temat politycznych zagrywek uciekających i ukrywających się nazistów.

Kto odpowiadał i organizował transport do Argentyny - ile w tym władzy Watykanu było. Oraz jak Watykan jako taki brał udział w "skrobnięciu" czegoś dla siebie w 44-46 roku.

Co uzyskali, zagrabili, wymusili i zaszantażowali Rosjanie w analogicznym czasie?

Co uzyskali, zagrabili, wymusili i zaszantażowali Brytyjczycy w analogicznym czasie?

Po co mi to? A, zbieram się za zrobienie gry. Ale brakuje mi wiedzy i faktów. 

Podzieliłem sobie i dla siebie wątek na dwa działy:

I. Ludzie:

Czyli kto uciekł, a kto po prostu przeszedł na stronę zachodu/wschodu.

Wedle strony USA i operacji Paperclip będzie:

Werner von Braun - rakiety,V2, NASA

Kurt Blome - mikrobiolog z obozów koncentracyjnych

Hubertus Strughold - aerodynamika -II-

Herman Becker-Freyseng - 

Siegfried Ruff - Dachau, eksperymenty z mrozem i ciśnieniem

Otto Ambros - Chemik od cyklonu B

Karl Taubock - Sterylizacja i eksperymenty z serum prawdy

Kurt Friedrich Plotner - środki kontroli nad umysłem

Bernard Tessmann - ekspert rakiet sterowalnych

Walter Paul Emil Schreiber - badania epidemiologiczne

Reinchard Gehlen - wiedza nt sowietów i ich potencjału militarnego

Alexander Lippish - areodynamika, inżynier, projektant Me-163

Hans von Ohain - twórca silnika odrzutowego

Rose Gerhard - testy na więźniach - szczepionki

dr Eduard Pernkopf - twórca idealnego atlasu anatomii, stworzony na bazie zwłok z więzień

dr Hemann Stieve - stres wpływu na menstruacje kobiet

Klaus Barbie - m in tworzy szwadrony śmierci w Chile, Argentynie, Salwadorze

Heinrich Rupd - praca w CIA; oszustwa federalne

Licio Gelli - podwójny agent

II. Złoto i zasoby

Przekazywaniem środkó do Reichsbanku lub mennicy celem przetopienia zajmował się SS-Hauptsturmführer Bruno Melmer (kierownik działu A II Amtskasse SS-WVHA). W banku było osobne konto oznaczone jako Melmerkonto.

Skradzione i wywiezione:

złoto Austrii, Czechosłowacji, mennicy Preussische Münze – bank holenderski, złoto belgijskie, Włoch, wywiezione w 1943 r.

Gunther Grundmann - otrzymuje 552 obrazy, 90 rzeźb, 373 meble, 11 tek grafik i tysiące sztuk rzemiosła artystycznego

Skrzynie zawierają zapewne 7 ton kosztowności zgromadzonych jako depozyty oraz tomy ważnych dokumentów. Konwój kieruje się na południe, w kierunku gór. Jego ślad ginie gdzieś w okolicach Kotliny Jeleniogórskiej. Wśród oficerów dowodzących konwojem, znajduje się SS-Sturmbannführer Egon Ollenhauer, SS-Hauptsturmführer Herbert Klose

Hitler zlecił Reichsleiterowi Alfredowi Rosenbergowi, by przeszukał biblioteki, archiwa i wszelkie „światopoglądowe i kulturalne instytucje” i dokonał odpowiednich konfiskat. Już do połowy lipca 1944 r. lista inwentaryzacyjna sztabu operacyjnego Rosenberga zamykała się liczbą (bynajmniej nie ostateczną!) 21 903 pozycji dzieł sztuki i antyków najwyższej klasy. 

W skarbcu znajdowało się blisko 200 ton złota w sztabkach oraz monetach bulionowych o wartości blisko 240 ówczesnych milionów dolarów. Po uwzględnieniu inflacji daje to 3,5 miliarda współczesnych dolarów. Olbrzymi skarb zdecydowano się ukryć w kopalni soli potasowych Kaiseroda w Merkers. Schowano tam ponadto około miliarda papierowych marek, jak również znaczne sumy w walutach obcych. To jeszcze nie koniec. Do Merkers pod koniec marca przewieziono bezcenne obrazy z niemieckich muzeów. obrazy między innymi Maneta, Rafaela, Rembrandta czy Tycjana. Raport komisji zawiera również informacje o tym, że w kopalni odnaleziono srebro warte 266 469 ówczesnych dolarów oraz tonę platyny.

6 miliardów dolarów przewiezione i ulokowane w Szwajcarii 38-45r

10 miliardów dolarów przemysłowców niemieckich ukryte w Holandii

Bawaria 200 milionów dolarów – ukryte w Alpejskich schronach. Wioska Einsidol.

1943-1944 Szwajcarzy wysylają do Hiszpanii i Portugalii 280 ciężarówek z sztabami złota.

Stopy z zegarków, obrączek i zębów.

 

Listę zabytków już uzbierałem i mi wystarczy.

[Domin007]

Srebrna łopatka dla mnie. ;)

Klauss, trochę taki strumień świadomości, zwłaszcza w części poświęconej złotu i zasobom.

Sam pomysł na grę, która rozgrywałaby się po wojnie jest zacny, nawet bardzo. Myśleliśmy z "Cortesem" o czymś, co bazowałoby na "Chłopcach z Brazylii", "Aktach ODESSY" czy nawet "Indianie Jonesie i kryształowej czaszce". Mógłby wyjść z tego bardzo smaczny LARP.

Ale ad rem.

W obliczu zagrożenia bytu państwa i problemu zabezpieczenia jego potencjału Reichsfuhrer SS - Heinrich Himmler wydał RSHA dyspozycje mające na celu transfer za granicę i ukrycie kapitałów, technologii oraz ludzi dysponujących odpowiednią wiedzą. Działania te miały być finansowane z tajnych funduszy zasilanych pieniędzmi zrabowanymi w bankach centralnych państw okupowanych, skradzionymi ofiarom obozów zagłady i koncentracyjnych oraz fałszywkami, drukowanymi m.in. w ramach operacji "Andreas" i "Bernhard". Koordynatorem tych akcji miał być VI Urząd RSHA i na wpół-mityczna "ODESSA". Jednocześnie Himmler rozpoczął potajemne pertraktacje w celu zawarcia separatystycznego pokoju z Wielką Brytanią (za pośrednictwem hrabiego Folke Bernadotte oraz będącej agentką RSHA Coco Chanel w ramach operacji „Modellhut”), jednak rozmowy te nie zostały podjęte.

Z drugiej strony zarówno Alianci jak i Sowieci chcieli przechwycić i wykorzystać do swoich celów zarówno osoby ze ścisłego kierownictwa III Rzeszy, jak też naukowców ze wszystkich ważnych dla wojskowości dziedzin. Moim zdaniem raczej ciężko mówić tu o jakiejś współpracy czy "spółce", "company", według mnie były tu raczej dwie przeciwstawne tendencje:

1. Niemcy - uciec, uniknąć odpowiedzialności, nie dać się złapać i wywieźć co się da,

2. Alianci i Sowieci - aresztować, osądzić, wykorzystać do własnych celów.

Zacznijmy zatem od niemieckich szlaków ewakuacyjnych.

Te oparte były przede wszystkim o państwa sprzyjające Niemcom w czasie wojny, ale też przed nią. Oczywiście wszyscy myślimy o Argentynie, ale ona była raczej postrzegana jako punkt docelowy - ze względu na potężną niemiecką diasporę, wpływy przemysłu niemieckiego i wojskowego oraz osobiste sympatie Juana Perona. By jednak dotrzeć do Argentyny konieczne było opuszczenie Europy. To następowało za pośrednictwem tzw. linii szczurów (ang. Ratlines) organizowanych m.in. przez wysokich hierarchów kościoła, takich jak austriacki biskup Alois Hudal, który od 1938 r. był na liście płac niemieckiego MSZ, czyli najpewniej RSHA. Biskup Hudal był częstym gościem na watykańskich salonach, jednak od czasu opublikowania swojej książki, w której wychwalał nazizm został jak to się mówi "zbanowany" w Watykanie. Zachował wszakże wpływy, zaś do pomocy w ułatwianiu ucieczki nazistom Hudal wykorzystywał przede wszystkim księży chorwackich i sieć klasztorów w Alpach, w tym należących do zakonu krzyżackiego. Jako taki więc Watykan nie miał bezpośredniego udziału w organizacji „linii szczurów” i nie zyskał na tym finansowo. Biskup Hudal zresztą sam uważał i mówił, że robił to w ramach „akcji charytatywnej”.

Poszukiwani przez Aliantów zbrodniarze najczęściej przedostawali się przez Austrię lub Szwajcarię do Włoch, gdzie dzięki wysiłkom Hudala byli wyposażani w fałszywe dokumenty oraz pieniądze i przez port w Genui trafiali do Hiszpanii i Portugalii lub bezpośrednio do Argentyny, Boliwii czy Brazylii. Zarówno generał Francisco Franco jak i premier Antonio Salazar otworzyli drzwi swoich krajów dla nazistowskich uciekinierów.

Do Hiszpanii zbiegł m.in. Leon Degrelle, a finalnie znalazł tam schronienie także Otto Skorzeny czy Ante Pavelić. W Portugalii swych dni dożył admirał Miklos Horthy. Gros „nazi-celebrytów” zbiegło jednak do Argentyny (m.in. Adolf Eichmann, Josef Mengele, Erich Priebke, Hans-Ulrich Rudel, Adolf Galland) na pokładach statków argentyńskich, włoskich i portugalskich towarzystw żeglugowych. Najciekawsze jest to, że los wielu z samego szczytu (Martinna Bormanna – sekretarza Hitlera, Heinricha Mullera – szefa Gestapo czy Hansa Kammlera -  szefa tajnych badań w SS, a może nawet samego Adolfa Hitlera) nie był lub nie jest do końca jasny po dziś dzień.

W Ameryce Południowej przyjmowani byli przez przedstawicieli diaspory niemieckiej, którzy umieszczali ich w licznych koloniach skupiających osadników. Najsłynniejszą była chyba „Waldner 555”. Ich funkcjonowanie było finansowane zarówno z pieniędzy niemieckiego kapitału na miejscu oraz środków ewakuowanych z Rzeszy.

Środki te pochodziły m.in. ze skarbca Reichsbanku w Berlinie i jego terenowych oddziałów. Tam właśnie trafiło złoto Banku Austrii zajęte w Wiedniu podczas Anschlussu. W marcu 1939 r. do Berlina trafiło złoto Czechosłowacji, wydane z Londynu na żądanie rządu Protektoratu Czech i Moraw. Po zajęciu Wolnego Miasta Gdańska Reichsbank wzbogacił się o kolejne 6 ton złota. W ręce Niemców trafiła też część złota banków centralnych Belgii i Niderlandów (większą część Belgowie ewakuowali do Francji i Wielkiej Brytanii, zaś Holendrzy do Wielkiej Brytanii i USA). Do złota należy oczywiście dodać zrabowane zapasy banknotów, kamienie szlachetne, etc.

Niemcy przetapiali również na sztabki złoto zrabowane ofiarom obozów zagłady, w tym dzięki złotym zębom. Tak pozyskiwane kosztowności trafiały na specjalne konto w Reichsbanku założone na fikcyjne nazwisko „Max Heiliger”, a stamtąd kosztowności trafiały na konta w Szwajcarii, Szwecji, Portugalii. Do Genewy trafiały także dzieła sztuki, sprzedawane na aukcjach.

W obliczu groźby zajęcia terytorium Niemiec władze III Rzeszy, a przede wszystkim Himmler zdecydowały się na ukrycie części skarbu państwa, głównie w Alpach. Najsłynniejszym miejscem była kopalnia Merkers, gdzie sprzyjający mikroklimat pomagał w konserwacji zrabowanych dzieł sztuki. Fałszywe funty szterlingi zdecydowano się zatopić w jeziorze Toeplitz. Pozostałą część zdecydowano ewakuować za granicę – głównie do Argentyny.

Pierwszym przystaniem była Norwegia, do której kosztowności podobno trafiały na pokładzie ciężkiego bombowca Ju-390 w malowaniu szwedzkich sił powietrznych. Dalej wykorzystywano okręty podwodne dalekiego zasięgu typu IX i X, które korzystały wypływały z norweskich fiordów i uzupełniały paliwo w hiszpańskim porcie Vigo. Po kilku tygodniach rejsu U-Booty osiągały brzeg Południowej Ameryki, gdzie potajemnie wyładowywały pasażerów i ładunek w ściśle określonych miejscach, np. w zatoce San Matias. Stamtąd uciekinierzy i kosztowności jechali do kolonii niemieckich w argentyńskim interiorze.

O tym, że niektórzy hierarchowie kościelni ułatwiają ucieczkę nazistom (którzy w ich opinii byli bojownikami antykomunistycznymi, nie zaś zbrodniarzami) wiedziała zarówno OSS, jak i MI-6. Brytyjski ambasador przy Stolicy Apostolskiej poprosił nawet o możliwość sprawdzenia przez żandarmerię wojskową niektórych watykańskich obiektów w Rzymie, ale odmówiono mu.

Zarówno Amerykanie, jak też Brytyjczycy i Sowieci poszukiwali naukowców, głównie w celu wzbogacenia swojej wiedzy, zaś także żeby uniemożliwić „drugiej stronie” wykorzystanie wiedzy niemieckiej. W tym czasie wyraźnie już było widać rozdźwięk między Aliantami a Sowietami.

Amerykanie prowadzili wywiad naukowy i poszukowania za pośrednictwem jednostek T-Force. Najsłynniejszym sukcesem była operacja „Paperclip” (głównie technologie rakietowe, aresztowano Wernera von Braun z zespołem), oraz prowadzona wespół z Brytyjczykami operacja „Alsos” (fizyka atomowa – zdobyto reaktor w Haigerloch i aresztowano m.in. Wernera Heisenberga i Ottona Hahna, którzy trafili do UK).

Brytyjczycy korzystali z utworzonego przez Iana Fleminga 30 Commando i przeprowadzili operację „Surgeon” (aeronautyka, schwytano ok. 100 naukowców), „Fedden” (aeronautyka, zdobyto silniki odrzutowe, rakiety ziemia-powietrze, projekty samolotów Amerikabomber). W Kilonii zdobyli okręty podwodne typu XXI i aresztowali inż. Hellmutha Walthera, który zaczął pracę dla Royal Navy.

Sowieci utworzyli w ramach 9 Zarządu NKWD specjalną jednostkę poszukiwawczą, która działała wespół z oddziałami terenowymi Smiersz. Ich głównym celem było zajęcie instytutów fizyki atomowej w Berlinie, co udało się po kapitulacji stolicy III Rzeszy. Okazało się jednak, że najwartościowsze materiały i uczeni ewakuowali się na zachód. Zajęli także ośrodki rakietowe w Peenemunde i Nordhausen czy fabrykę gazów bojowych w Dyhrenfurcie. W 1946 r. przeprowadzili operację „Osoawiakim”, w trakcie której aresztowali ponad 2 tys. naukowców z obszaru badań rakietowych i atomowych, m.in. współpracownika von Brauna – Hellmutha Grottrupa.

Do Aliantów zgłaszali się też sami Niemcy – jak gen. Reinhard Gehlen, szef Fremde Heere Ost, uważany za najlepszego specjalistę ds. wywiadu na wschodzie. To on po ukryciu archiwów swojej organizacji sam zgłosił się do Amerykanów i zaoferował im swoje usługi. Finalnie dostał pracę w CIA i współtworzył BND, zatrudniając byłych kolegów po fachu jak np. Franza Alfreda Sixa czy osławionego „kata Lyonu” – Klausa Barbie.

[Vlad]

Koniec wojny obfitował właśnie w takie poszukiwania wartości, technologii i ludzi. Stąd był mój pomysł na " Alternatywę Pattona"  To są bardzo ciekawe tematy pozwalające na  budowanie rozwiniętych scenariuszy lub epizodów.

[mareq]

No, było jeszcze wspólne odbicie zakładników.

[Felicity]

dobrze wiedzieć!